Onder volwassenen

Volwassen worden op je eigen manier

Op een gegeven moment in je leven, ongeveer na je vijfentwintigste, worden er een aantal dingen van je verwacht: je moet een studie hebben afgerond, je moet een stabiele relatie hebben en een goede baan. Ook moet je een huis hebben gekocht en plannen jij en je partner kinderen. Maar wat als je dit niet wil? Of geen idee hebt hoe je het leven aan moet pakken?

Jami Attenberg zet met de hoofdpersoon Andrea in het boek Onder volwassenen een personage neer die wij, meen ik, allemaal diep van binnen zijn. Want doen we allemaal maar niet wat? Wie zegt dat wat we doen het juiste is en dat het ook op die manier moet?

Andrea is in de veertig. Heeft haar studie op de kunstacademie niet afgerond. Ze heeft een baan waar ze niet gelukkig in is maar waar ze wel het leven mee kan leiden wat ze wil leiden: zonder enige verantwoordelijkheid. Ze heeft geen relatie, gebruikt regelmatig drugs en drinkt veel.

Wat ik zo aanroerend vond was de herkenbaarheid, want het liefst zou ik, en met mij waarschijnlijk nog meer mensen, een dikke vinger willen opsteken tegen alle mensen die vertellen wat goed voor ons is of "hoe het hoort". Willen we allemaal niet gewoon doen wat we willen doen? Roekeloos aan de drank en de drugs? Ons gedragen als kleine kinderen, zonder verantwoordelijkheidsgevoel?

Andrea wordt volwassen op haar eigen manier. In haar eigen tijd.

Deze roman zal je laten lachen. Laten nadenken. Laten knikken van herkenning. Met een flinke dosis humor is een haast schrijnende situatie beschreven. Maar ook hier is een lichtpuntje aan het eind van het verhaal.