De ketting

'De ketting van Sloane Crosley is het relaas van drie voormalige studiegenoten die elkaar weerzien op een trouwfeest. Elk van hen worstelt met een leven dat de verwachtingen niet volledig heeft ingelost. Victor is net ontslagen bij een bedrijf dat bekend staat als een middelmatige zoekmachine, vrouwenliefhebber Nathaniel worstelt met zijn beroep als dialogenschrijver en Kezia heeft een passie voor het ontwerpen van juwelen, maar is onderworpen aan de grillen van haar bazin. Daarenboven heerst er een complexe relatie tussen de drie: Victor is al lang verliefd op Kezia, die op haar beurt een zwak heeft voor Nathaniel, die vooral oog heeft voor zichzelf.

Crosley beschrijft hun wedervaren met een goed gebalanceerde dosering van humor die de vertelling een eigen karakter geeft en de lezer elke bladzijde opnieuw weet te verleiden. De wrange lacht overheerst. Geen van de drie hoofdpersonages zijn aimabele persoonlijkheden. Ze zijn menselijk, voorzien van duistere en bedenkelijke kantjes. Toch leef je met hen mee, een soort treurige sympathie die voortkomt uit herkenning.

Op narratief vlak gebeurt er niet veel, wat de samenvatting een tikkeltje misleidend maakt. De detectiveachtige plot rondom een zoekgeraakte ketting dat zich halverwege ontplooit is een uitvlucht om de personages en hun onderlinge interactie te observeren. De ketting vormt in de eerste plaats een symbolische bijdrage aan het verhaal. Met verwijzingen naar het diamanten halssnoer van Guy de Maupassant stelt Crosley het leven voor als een aaneenrijging van gebeurtenissen met andere personen slechts als kralen aan een draad, in de knoop liggen met jezelf en dat uit trots voor anderen verborgen houden.

Crosley beoogt de ontleding van de menselijke psyche, focust hierop te zeer met als gevolg dat veel hoofdstukken nergens heen leiden en het verhaal halverwege een beetje inzakt. Bovendien verloopt het lezen soms stroef, een combinatie van diezelfde stuurloosheid en taalgebruik dat een te krampachtige poging verraadt om iets anders te doen. De humor en de uitdieping van de personages zijn op snee, maar dobberen bij momenten doelloos rond in een vreemd narratief.