Wij waren hier

De Spaanse Burgeroorlog is ten einde. Spanje ligt in puin. In Alicante wordt het lichaam van José Antonio Primo de Rivera opgegraven. Zijn falangistische kameraden zullen hem op hun schouders dragen om hem te begraven bij het paleis El Escorial, iets ten noorden van Madrid. Elf dagen en tien nachten lang zullen ze door de straten van dorpen en steden lopen, omringd door kampvuren, vorst en propaganda: een mars van 467 kilometer om te laten zien wie er de baas is in het nieuwe Spanje. Maar de oorlog is niet echt voorbij. Tijdens deze herfstdagen van 1939 lijden duizenden onder de onderdrukking van het regime: mensen worden gevangengenomen, verbannen, weggezuiverd, ingezet als dwangarbeider, geïnterneerd in concentratiekampen, geëxecuteerd. Het regime probeert hen weg te stoppen, maar ze zijn er wel.

In Wij waren hier volgt Paco Cerdà deze voettocht van Alicante naar El Escorial en geeft hij het woord aan de mensen die hij onderweg tegenkomt; iemand uit het regeringsleger die al maanden in een concentratiekamp zit, een legeraanvoerder die het aflegt tegen het oprukkende Duitse leger en de zus van Antonio Primo de Rivera.

Het resultaat is een levendig naoorlogs koor van stemmen die zijn vergeten door de geschiedenis. Een reis naar het hart van de duisternis en de megalomane waanzin van de mythe rondom Primo de Rivera, in dienst van zijn meester Franco. Het ontroerende verhaal van degenen die droomden van idealen die nooit begraven werden.

In de pers

‘Cerdà bewijst zich als een meester in non-fictie, met een krachtige stijl die wordt ondersteund door diepgaand onderzoek – in de stijl van Antonio Scurati over Mussolini, of Éric Vuillard.’ El Mundo

‘We hebben het hier niet over historiografie: dit is een auteur die moeiteloos speelt met taal, stemmingen, ritmes en perspectieven. Wat Cerdà doet, is indrukwekkend.’ ABC Cultural

‘De ethische drijfveer achter Cerdà’s non-fictie is het creëren van een literaire ruimte waarin vergeten stemmen hun waardigheid kunnen terugvinden.’ Babelia

‘Cerdà maakt gebruik van een taal die soms beeldend en soms doordringend is, en af en toe doet denken aan de beknoptheid van Hemingway.’ El Cultural