Ik draag mijn stilte op aan jou

De Peruaanse journalist Toño Azpilcueta ademt en leeft Peruaanse muziek. Helaas wordt hij (nog) niet erkend als schrijver en kan hij zijn enorme kennis alleen kwijt in goedkope tijdschriften die hem weinig betalen. Op een avond gaat Toño naar een concert van een gitarist van wie hij nog nooit heeft gehoord. Zijn naam is Lalo Molfino, en zodra de eerste akkoorden klinken beseft Toño dat hij naar iemand luistert met een verbazingwekkend talent. In zijn artikel voorspelt hij een succesvolle carrière voor Lalo Molfino, maar enige tijd later komt hij erachter dat de muzikant in volledige anonimiteit is overleden. Wie was Lalo Molfino? Waarom lijkt niemand zich zijn naam of zijn muziek te herinneren?

Toño begint aan een reis door Peru, vastbesloten een boek te schrijven over Lalo Molfino en de cultuur van zijn land in het licht van de muziek. De muziek die ontstond in de armste achterafstraten van Lima en het wonder verrichtte om, misschien wel voor het eerst, alle Peruanen onder dezelfde hemel te verenigen.

Ik draag mijn stilte op aan jou is een prachtig en bijzonder boek; een hommage aan Peru en de verbroederende kracht van muziek en taal.

In de pers

‘Je veert weer op bij het ontroerende slot, dat een extra lading krijgt doordat je weet dat dit zijn allerlaatste roman is. Die wetenschap stemt weemoedig. Het is eigenlijk niet goed voor te stellen dat er met Ik draag mijn stilte op aan jou een einde is gekomen aan vijfenzestig jaar monumentaal schrijverschap. Zo verslaafd als Vargas Llosa was aan het schrijven, zo verknocht raakte je als lezer aan het vooruitzicht van altijd weer een nieuw boek dat ertoe doet.’ de Volkskrant

‘Vargas Llosa slaagt erin deze roman drie lagen mee te geven. Eén: de lezer gaat samen met Azpilcueta op zoek naar het mysterieuze verleden van die geniale gitarist. Twee: Vargas Llosa steekt de draak met hoe intellectuelen in de ban kunnen raken van allerlei al te absolute gedachtenspinsels. En drie: de geschiedenis van de Peruaanse wals wordt en passant, maar toch ook wel weer heel mooi, tastbaar en met veel gevoel voor details uit de doeken gedaan. En dan is er nog een vierde laag. Want dit boek gaat ook over hoe onmogelijk of bijna onmogelijk het is om een gecompliceerd meesterwerk te schrijven. Vargas Llosa deed zelf eerder gewaagde, bijna ónmogelijke dingen in zijn romans. Ook dit boek heeft iets van een waagstuk. Een heel onderhoudende roman.’ Trouw

‘Vargas Llosa hoort bij de schrijvers die je hele leven bij je blijven. Ik heb al zijn boeken gelezen en het is alsof hij familie is geworden. Hij schreef relevante en vooral ook ontzettend spannende verhalen.’ Maarten Steenmeijer in VPRO Gids

‘Een literair fenomeen. Vargas Llosa is in staat vanuit één centrale locatie, een kadettenschool of een kroeg bijvoorbeeld, een volstrekt overtuigende, rijkgeschakeerde wereld neer te zetten. Zijn grote kracht als literator ligt in zijn humor en de manier waarop hij de spanning opbouwt.’ Barber van der Pol in VPRO Gids

‘Vargas Llosa geldt als een van de belangrijkste auteurs van Latijns-Amerika, vanwege zijn maatschappelijk geëngageerde romans waarin hij geregeld onderbelichte episodes of gebeurtenissen en politieke ontwikkelingen uit de Latijns-Amerikaanse geschiedenis aan de orde stelt. Hij publiceerde niet alleen alom geprezen romans zoals Het groene huis (1965) en Het feest van de bok (1996), maar schreef ook journalistieke verhalen, essays, toneelstukken en non-fictie. Een veelzijdige schrijver dus.’ Het Parool/De Morgen

‘Juweeltje. Een gloedvolle ode aan Llosa’s geboorteland Peru. Zijn zinnelijke schrijfstijl voert je moeiteloos mee naar de sloppenwijken van Lima rond de jaren 90.’ Zin Magazine

‘Als er één internationaal vermaard schrijver is die de indruk maakt dat schrijven hem moeiteloos afgaat, is het wel Mario Vargas Llosa, zeker in de soepele vertaling zoals Mariolein Sabarte Belacortu u die neerlegt van Ik draag mijn stilte op aan jou. Een zwanenzang? Als dat zo is, is het wel een erg mooi lied geworden. Literatuur vanuit het hart.’***** De Limburger